ادبیات

 

                                       سلام

                      جرأت قدم زدن در وادی کلام دل می خواهد به سرمستی یاد یار که از ازل او را نکو داد هدیه کلام

                       چون در راه قدم زنان از ترنمش بهرها بری باز آئی به خود که چه داد یزدان به بنده اش به احسان

                      خدا را سزاست که در پرتو ترنم کلامش پتد گیری و بدرخشانی ترنم کلامش را به سپاس لطف لطیفش

                      که باعث سروریست پروریدن در دامان لطف و پرتو نگاهش که در راه زندگی احیاگر و حیات بخش موجود است

                      به فضل و کرامتش بسیار می دهد و کمتر مطالبه نماید حسابت چرا که می خواهد بپرورد بزرگی را در سرای جان

                      پس بر این محبت بزرگانه دست محیتش را به بندگی ثنا گوئیم و راه محبتش را به سرمستی عبادت به وارستگی پوئیم

                       تا سپهر محبتش بر سرمان برافراشته باشد و گسترده و تا ابد بر سر سفره احسانش همیشه باشیم شاکرانی چاکر 

                          در این راه که ریزد غم غمخامه نهان

                      در راه قلم دردسر قدم زدن شود عیان

                      چون بت خانه ذهن بشکند بت درون را

                       سر برون آرد پیچک دل گل شود عیان

 

                       خدا را بر این دل گواه هست

                        به راستی و به مستی

                        بر این راز معما چو گواه  هست

                        به سرمستی هستی

                       بت شکن برون آید از جفا 

                   و باز نماید گره از سر مستی

                    از  رهائی دل   بسازد گواه دل

                       از ترنم کلام به سرمستی